Donderdag 24 mei  San Gimignano en Sienna / dag 12

Het is fijn om niet extreem vroeg op te hoeven. We worden om kwart voor negen opgehaald. Ik ben niet de enige gast van het hotel voor een excursie. Met een prima busje worden we naar het startpunt gebracht aan de Piazzala di Porte al Prato.  Je zit hier aan de rand van de oude stad en kan de stadsmuur (restanten) zien lopen. Hemelsbreed is het niet ver naar het hotel maar je moet langs een extreem drukke 4-baansweg lopen en een tunnel onder het hoofdspoor door.  Dit stuk was afgesloten voor voetgangers ivm werkzaamheden. Dat betekende dus de eerder genoemde omweg, meer via het centrum. We staan met ons allen in de rij, en omdat het wat rommelig is door de vele mensen, vind ik al snel enkele mensen waarmee ik in gesprek raak. We zitten niet allemaal op dezelfde excursie, maar een Engels stel en half Engels/Frans stel wel. Wat oudere mensen overigens. We krijgen ons busnummer en een stempel, zodat duidelijk is bij welke bus je hoort en dat je hebt betaald.  Ik blijk in een combibus te zitten met vooral veel Spanjaarden en een deel Engelstalig. Er is een Nederlandstalig stelletje bij, maar ik heb aan hun niet veel. Zijn meer met elkaar bezig dan met de hele excursie om het maar zo te zeggen.  Valt geen zinnig woord mee te wisselen en ik vraag me eigenlijk af waarom ze sowieso mee zijn. Maar goed ieder zijn ding, niet waar…

Ik maak nog kennis met een Amerikaanse jongen die werkt in Santa Domingo Dominicaanse Republek. Beetje apart type, maar niet onaardig. We beginnen nog wat suf aan de busrit. Ondertussen wordt er af en toe wat verteld, maar de Spanjaarden zijn helaas een beetje vervelend. Iedere keer wanneer de gids het verhaal ook in het Engels begint zijn er een paar oudere Spanjaarden die beginnen te roepen Espagnol Por Favor…  Ze hebben blijkbaar niet door dat dit een gemengde tour is. Ook onbegrijpelijk is dat ze een dame bij zich hebben die nauwelijks kan lopen, terwijl er duidelijk staat dat de tour niet geschikt is voor mensen die slecht ter been zijn. Buiten dat gaat ze ook nog bovenin de bus zitten, terwijl ze nauwelijks de trap op en af kan en zo de hele boel ophoudt…

De bus is niet helemaal volbezet dus dat is een meevaller, lekker twee stoelen voor mezelf. Als eerste gaan we richting San Gimignano. Het is niet bijzonder ver rijden overigens. Af en toe hebben we een mooi uitzicht op het landschap,maar het is wat druilerig. Er dreigt weer regen, maar de weersvoorspellingen voor vandaag waren erg goed dus hopelijk blijft het droog.

In ene herken ik een stukje van de kaart van Google maps en ik weet dat we er bijna zijn. Helaas hebben we geen goed zicht op de heuvel , er hangt nogal wat laaghangende bewolking. Maar zodra we aankomen begint in ene de zon door te breken. We lopen vanaf de parkeerplaats omhoog naar de poort van het stadje. Het bevalt mij meteen al. Het stadje is bij veel jongeren bekend als achtergrond decor voor het computerspel Assassins Creed II. Al zegt de naam ze misschien weinig. Het stadje is bekend vanwege de nog vele overeind staande woontorens. Hoe meer geld je had des te hoger de toren, die dan weer was om je geld te beschermen en familie. De woonomstandigheden waren trouwens niet al te florissant in zo’n toren en door de vele familievetes, zaten velen meer in de toren dan erbuiten. Geen vers water, geen sanitair, kale tochtige ruimtes. Omdat er hier nog zo veel van deze torens overeind staan, is het stadje Unesco erfgoed. Ik moet zeggen dat ik hier graag wat meer tijd had doorgebracht. Er is op het oude plein een gezellige markt en er zijn enorm veel leuke winkeltjes, met kleding en lokale delicatessen. De markt is heel leuk, maar een beetje jammer is het wel dat je zo het plein niet zo goed kan zien in combinatie met de eeuwenoude huizen eromheen. Ik speel geen Assassin Creed of zo, maar zelfs ik herkende nog bepaalde punten, door de reclames etc. op de tv. Moet zeggen dat ze het behoorlijk waarheidsgetrouw hebben neergezet in het spel. Na het verhaal van de gids is het tijd voor een eigen verkentocht. Ik wil ergens een foto kunnen maken waarop je duidelijk te torens kan zien en het dorp. Sommigen besluiten zo’n toren te gaan beklimmen. Ik weet dat er binnen verder weinig is te zien. Wanneer je klimt ga je ook meer voor het uitzicht. Veel tijd is er niet eens. Dus ik maak een wandeling verder door het stadje en ook een stukje langs de muren. Ik vind het adembenemend mooi. In de velden eromheen zie je vele wijngaarden en prachtige boerderijen of landhuizen, waarvan het zwembad verraad dat het nu een hotel is.

Het is lang niet verkeerd om hier te wonen of op te groeien, al zal dit nog niet zo lang geleden wellicht anders zijn geweest. Zouden er nog steeds familievetes bestaan hier, vraag ik mij ook af.

We gaan door met de hele groep naar de locatie voor de lunch. Eerst ben ik lichtelijk teleurgesteld over de locatie, want we zitten niet ergens “romantisch” buiten maar in een moderne wijnmakerij. Het blijkt een hele beroemde te zijn. Ze verbouwen volledig biologisch en gebruiken geen sulfiet in hun wijnen. Dat is fijn om te weten, ik krijg zelf altijd hoofdpijn wanneer er te veel sulfiet in een wijn zit. Na een verhaal over hun geschiedenis en het maken van wijn, mogen we naar de lunchruimte (er zijn er meerdere), waar 2 lange tafels klaarstaan met glazen, wat brood en antipasti. We krijgen een lijst met de wijnen die ze hebben. Nu gaan we wijn proeven, ze laten eerst zien wat de beste manier is. Ze zijn ook niet echt zuinig met het schenken van de glazen moet ik zeggen. Het zijn grote glazen die voor zeker de helft vol gaan. En we krijgen er maar liefst 5! Bij iedere wijn natuurlijk een verhaal over de smaak en hoe deze is gemaakt. Ik moet zeggen erg leuk, en mijn tong en mond blijken een verborgen talent te hebben. Het is erg gezellig en met het vorderen van de wijnen wordt het alleen maar gezelliger. Ondertussen genieten we van de antipasti,  en bij het laatste glas krijgen we een bord erg lekkere pasta. Ruim voldoende alles bij elkaar. De wijnen zijn trouwens peperduur, de goedkoopste flessen zijn zo’n 25 euro per fles. Ik heb ook geen hardschalen koffer bij me en opsturen doen ze vanaf 6 flessen. Ik waag me er maar niet aan, maar neem wel olijfolie mee uit de winkel. Ook biologisch. Ik moet zeggen uitstekend vakmanschap, lekkere wijnen en zeer vriendelijke attractieve bediening etc.  Zelfs de toiletten zijn erg schoon. Al met al, prima. Ik ben het romantische beeld kwijt en stap net als de anderen overigens enigszins beneveld in de bus. We gaan nu door naar Monteriggioni.

Het zou een van de meest charmante plaatsjes zijn in Toscane. Het is een heel klein ommuurd stadje. Ik heb er niet echt een beeld van. Wanneer je komt aanrijden is de eerste aanblik behoorlijk indrukwekkend. Een enorme burcht en hoge muur. Ook hier parkeert de bus onderaan de heuvel en lopen we een stukje naar boven. De zon is trouwens nu goed doorgebroken en het is behoorlijk warm. Je gaat een enorme poort door en dan verwacht je nogal wat en daarachter is……. bijna letterlijk niets. Er staan maar enkele woningen die doen denken aan een klein oud engels dorpje met als enige vertier 1 winkel en een pub. Maar het is wel schilderachtig mooi. Op delen van de muur zijn ze druk bezig met herstel werkzaamheden en enige lui lopen in Romeins of Middeleeuws kostuum om met mensen op de foto te gaan. Daar ben ik een beetje allergisch voor. Vaak vragen ze belachelijke bedragen, maar dat valt hier wel mee. Je betaalt 5 euro voor een foto en ze vragen vaste bedragen. Sommigen strijken neer op het terras voor een ijsje of koffie (tegen de alcohol) en anderen zoals ik wandelen wat rond en kijken even in de winkeltjes. Een winkeltje wordt gerund door een Engelsman die veel dingen die hij verkoopt zelf maakt. Hij breidt zelfs de truien zelf die hij aanbied en sjaals. Hartstikke leuk, maar voor een gemiddelde toerist zoals ik aan de dure kant. De Amerikanen die bij de rondleiding zitten trekken weer gretig hun portemonnee. De wijn werd ook grif besteld trouwens door hun. Toch zo’n 250 euro gemiddeld voor een doos…

Ik beklim nog even de muur om van het uitzicht te genieten.

We gaan door naar het laatste deel van de tour, de wereldberoemde stad Sienna. Het is een behoorlijk grote stad maar oogt meteen erg kleurrijk. Veel bomen en struiken die in volle bloei staan. De stad is uiteraard beroemd om de Palio (paardenrennen), maar dat is niet het enige. De stad heeft ook enorm veel bezienswaardigheden en monumenten, maar wij hebben niet genoeg tijd om alles te zien. De bus wordt geparkeerd aan de Via Dello Stadio en vanaf daar loop je zo de oude stad in. De groepen gaan nu gescheiden omdat de straten hier te druk zijn en aan de smalle kant op een aantal plekken. De stad maakt indruk op mij. Het is gezelliger dan Florence, de hoofdwinkelstraat is heel leuk, de mensen ook weer vriendelijk en ondanks de vele toeristen heb je toch niet het idee te verzuipen in de massa. Ons oriëntatie vermogen wordt wel op de proef gesteld. De Piazza del Campo, waar de Palio wordt gehouden is half rond en het oude centrum is daar eigenlijk min of meer omheen gebouwd lijkt wel. Het hele verhaal rond de Palio paardenrace is enorm interessant. Het is grappig dat wanneer je in een wijk geboren bent, je ook altijd trouw bent aan het team van deze wijk. Trouwen buiten je wijk en team doe je gewoonweg niet. Gebeurt het toch, dan kan je niet het team van je partner aanmoedigen. Je bent en blijft van de wijk waarin je bent geboren. De paardenrace kan worden gadegeslagen vanuit afgezette vakken op het plein en mensen die voldoende geld hebben kunnen de race zien vanaf de balkons van de hoge woningen om het plein heen. Het valt niet mee om hier bij te kunnen zijn overigens. Uitnodigingen zijn schaars en kaarten voor buitenstaanders ook. Erg diervriendelijk gaat het er overigens niet altijd aan toe, de paarden worden echt enorm tot hun grenzen gebracht, daar komt bij dat ze zonder zadel worden bereden. Niet zelden gaat een paard met ruiter en al onderuit. Het is wel bijzonder dat er blijkbaar zo veel getalenteerde ruiters zijn te vinden hier. De Palio vindt plaats in juli en augustus.

Het is leuk om hier echt te zijn in plaats van films en foto’s van het internet. We gaan verder met onze gids richting de dom. We worden vanaf dit moment ook los gelaten. De dom waarvan de eerste steen werd gelegd in 1210, is zeer indrukwekkend. Alleen al door de torens en muren er omheen. Nu we wat vrije tijd hebben, een klein uurtje, heb ik de kans om even verder te kijken in de dom. Er is ook nog en groot museum aan het plein, maar een uurtje is wat te kort. Ik loop echter even tegen een probleempje aan. Ik ben mijn vest  in de bus vergeten en ben “te bloot” voor de dom. Dit wordt opgelost door zo’n lap over je schouders…  De dom is prachtig van binnen, maar ik loop tegen een wat mysterieus element aan. Op een plek in de dom is de vloer van plexiglas en kijk je zo de crypte in, echter daar lopen dus mensen. Ik moet wel een doek over mijn schouders, maar alle mensen die daar lopen, kunnen zo tussen mijn benen kijken (draag een zomer jurk).  Nogal een huichelachtige situatie, maar ja de kerk staat momenteel sowieso niet in een goed daglicht in dat opzicht.

Ik ben niet zo lang in deze dom, ondanks de pracht en praal en de mooie architectuur zijn er niet veel artifacten die mijn aandacht trekken. Het uurtje vrije tijd vliegt echter voorbij, ik heb nog net even tijd om onderweg een ijsje te halen. Uiteraard wel een echte Italiaanse een Ola hier voor mij. Op het plein waar we hebben afgesproken, staat zo ongeveer iedereen aan een ijsje te likken. Best grappig. Een stel ontbreekt nog en na een poos wachten worden we toch wat ongerust dat ze de weg niet konden vinden. In ene zijn ze er, met een tas vol souvenirs. Werden beetje opgehouden bij het shoppen. Met de hele hubs, vervolgen we onze weg weer naar de bus om weer terug te rijden naar Florence.

Onderweg heb ik een gezellig gesprek met de jongen uit Amerika die nu in Santa Domingo woont. Hij werk voor een maatschappij die animaties maakt en logeert bij een vriendin die aan de modeacademie in Florence studeert. Ze wil zich specialiseren in recyclebare mode. Bij het eindpunt gekomen, nemen we afscheid van elkaar en de groep en ik vervolg mijn weg. Op dit moment kwam ik er dus achter dat de korte route naar het hotel niet lopend afgelegd kan worden ivm wegwerkzaamheden en moet ik omlopen via het centrum. Tevens moet ik nog eten, en het is al redelijk laat. Ik vind een restaurantje, waar ik een heerlijke pizza verorber (met gegrilde groentes en kaas), maar het is binnen te rustig. Het terras zit vol, maar daar was dus ook geen plek meer… ik settle me even met het lot, want ik heb gewoon trek. Het duurt alleen erg lang voor ik mijn maaltje op tafel heb… het toilet van dit etablissement verrast me meer dan het interieur. Deze is namelijk nog grotendeels helemaal in jaren 20 stijl. Het restaurant zelf ziet er uit als 10 in een dozijn hier, maar het eten is prima. Ik ga weer in de richting van mijn hotel, want ik moet mijn koffertje weer pakken voor de terugreis morgen.  Op mijn pad terug kom ik langs de San Lorenzo kerk. Het is er druk. Ik zie mensen in en uit lopen, er spelen kinderen voor de deur, en ik hoor gezang uit de kerk komen.  Ik besluit een kijkje te gaan nemen en vraag om welke viering het gaat. Er wordt een Maria gebed houden. Het koor zingt versen uit de Maria ten Hemelvaart en de hele kerk wordt verlicht door kaarsen.Ik heb hier een video opname van, maar heb besloten dit niet te plaatsen in verband met de privacy van de mensen. Het is werkelijk betoverend. Velen steken nieuwsgierig hun blikken in de kerk en iederen wordt uitgenodigd een kaarsje te branden, zelfs een Islamitische familie neemt de uitnodiging aan, een jongen met dreadlocks in skateroutfit… het is bijzonder om te zien en mee te maken.  Hier komen mensen bij elkaar en staan we in ene heel dicht naast elkaar als gelijken.  Er wordt geen onderscheid gemaakt voor een moeder (Maria) is ieder kind hetzelfde. Ik omarm mijn katholieke opvoeding niet geheel, want geloof verdeelt vaak meer mensen dan het samenbrengt. Helemaal wanneer dit te veel wordt opgedrongen. Uiteraard is het geloof hier enorm “in your face”. Overal vindt je kapelletjes, kerken, basilieken, zie je nonnen en priesters… De kerk ligt momenteel onder een vergrootglas vanwege de vele sexschandalen en kindermishandelingen die naar boven zijn gekomen, maar ik weet zeker dat dit onder alle geloven en levenswijzen mogelijk is en gebeurd is.  Het is vaak eerder een kwestie van machtzucht en frustraties dan dat dit aan een geloof is te hangen. We kunnen niet ontkennen dat het juist door deze kerk is dat er zoveel magnifieke kunstwerken zijn ontstaan en bewaard. Kustwerken van kunstenaars die velen hebben beïnvloed en geïnspireerd. Overigens wil ik hiermee andere religies niet te kort doen, er zijn overal ook positieve zaken uit te halen. Echter niets van dit alles kan al het oorlogsleed hierdoor veroorzaakt verlichten…

Het is tijd om deze prachtige reis af te sluiten. Ik pak mijn spullen weer in, neem nog een douche en kan een beetje uitslapen morgen. Zoals eerder gezegd laat mijn keiharde bed het helaas niet toe. Ik doe het rustig aan de volgende ochtend en ontbijt lekker voor ik de trein terug pak naar de luchthaven van Pisa. Weer een ervaring rijker, en meer met een open blik naar de wereld.

Bedankt Italië voor je gastvrijheid en vooral prachtige omgeving. Ik heb genoten. Arrivederci!