Momenteel is het 25 mei 2021. We hebben allemaal een tropenjaar achter de rug durf ik wel te zeggen. Waar de oudere generatie te maken had met WOII of de Koude Oorlog, is er nu een wereld overheersende pandemie geweest die het openbare leven vrijwel lamlegde. Hoewel over de aanpak en vaccinaties de nodige discussies zijn, kunnen we niet ontkennen dat het een heel naar virus is, wanneer het je goed te pakken krijgt of heeft gekregen. 

Er is in de tussentijd zo veel gebeurd in mijn eigen leven dat ik momenteel even de tijd wil nemen om alles eens goed op een rijtje te zetten. 

Ik ben vanaf 1997 werkzaam geweest in de reiswereld als backofficemedewerker, service medewerker, en reisagent bij de organistatie Vrij Uit. Er kwam een fusie met Thomas Cook en Neckermann. In 2002 trokken we allemaal naar een nieuw kantoor. Dat was voor mij het moment om even afscheid te nemen: op mijn afdeling waren steeds minder werkzaamheden en als fulltimer zat ik soms uren duimen te draaien. Voor enkele maanden vertrok ik naar Griekenland, even totaal wat anders om zelf te kunnen groeien. In september 2002 toen ik weer terug was, kreeg ik opnieuw een baan aangeboden voor hetzelfde bedrijf, maar nu op het callcenter. Ik kreeg nu te maken met allerlei verschillende soorten vakanties over de hele wereld. Zo heb ik tot en met 2019 diverse functies binnen het callcenter bekleed. Alles voelde koek en ei, tot we in ene eind september 2019 de mokerslag kregen dat Thomas Cook failliet was. Onze telefoon stond uiteraard roodgloeiend: mensen die hun geld terugwilden, maar ook veel mensen die belden om ons een hart onder de riem te steken. Als een hecht team pakten we onszelf bij elkaar en rondden alle lopende zaken zo veel mogelijk nog af. Al stonden de tranen ons regelmatig in de ogen en was de stress enorm, we deden het. Nog steeds hebben we regelmatig contact met elkaar en houden we een oogje op elkaar. Ik mis ons team nog iedere dag... Vergis je niet, we waren echt niet perfect en er was regelmatig oneenigheid, maar niemand van ons was er lang mee bezig. We hebben ook veel met elkaar meegemaakt: ernstig zieke collega's en ook collega's die ons veel te jong zijn ontvallen. Al liet het management wel eens een steekje vallen, ons team was een warm bad: iedereen die het even nodig had, kon er steun en goedbedoeld advies vinden. Zo was mijn ervaring, nadat ik zelf door omstandigheden in een burnout raakte.

In ene was dit allemaal voorbij en werd het ieder voor zich. Gelukkig vonden de meesten al snel wat anders, maar het was na zoveel jaren samen, wel even wennen aan een nieuwe omgeving, mensen en nieuwe werkzaamheden. Ik kon aan de slag bij ANWB/ Fox Ledenreizen. Ook hier veel oude bekenden overigens, dus het was toch een beetje thuiskomen na alle ellende. Wel had ik nog de neiging erg in mijn oude gewoontes te blijven hangen. Dat was niet de bedoeling, maar soms heb je tijd nodig om te onthechten. Echter enkele weken nadat ik was gestart, kwamen de eerste geruchten over een ernstig virus in China de kop op steken. Het bleken geen geruchten en het virus breidde zich steeds meer uit. Misschien had dit voorkomen worden wanneer er eerder een reisverbod ingesteld was, maar dit gebeurde pas nadat het virus ons al bereikt had: 9 maart 2020.

Die week heb ik voor het laatst op kantoor gezeten: vanaf 13 maart zouden we thuis werken en troffen we de nodige voorbereidingen hiervoor. Ons kantoor was niet meer geschikt als werkplek. Ik ben in juni of juli nog even 1 dag op kantoor geweest om ingewerkt te worden op een nieuwe taak, maar nog geen twee weken hierna wist ik al dat de kans op nog een contract verlenging minimaal was geworden, tenzij het virus op miraculeuze wijze zou verdwijnen. Het thuiswerken was niet zo erg overigens, het had zo zijn voordelen. Echter de werkzaamheden droogden steeds meer op. Er kon immers nauwelijks gereisd worden, alleen binnen eigen land lukte dit nog enigszins.

Eind april overleed mijn Indische oma (van moeders kant) op de leeftijd van 92 jaar en 1 dag oud. Het kwam niet totaal onverwacht, maar toch... door Covid konden we geen grote ceremonie houden, er konden maximaal 30 personen bij zijn inclusief de uitvaartleider. Anderhalve meter afstand houden, zorgde ervoor dat ik alleen zat bij het afscheid. Dat was erg zwaar... het was wel een waardig en mooi afscheid, maar het was fijner geweest, wanneer meer mensen aanwezig hadden kunnen zijn. 

De zomer was behoorlijk droog en heet en ik begon mij steeds beroerder te voelen. Bijna iedere dag had ik last van hoofdpijn, wazig zicht en voelde ik mij doodmoe. En zelfs een aantal keren echt zo beroerd dat ik nauwelijks door kon gaan met werken. Ik weet het aan de warmte en stress van alles wat er gebeurde of beter gezegd, niet gebeurde: door het virus waren winkels dicht, terrassen, parken en musea gesloten etc. In de avonduren kon je of een speld horen vallen, of mensen hadden hun muziek hard staan om de stilte te overstemmen. Eigenlijk had ik al meteen moeten gaan solliciteren, maar er was nauwelijks iets om op te solliciteren.

De herfst kwam en even leek het weer wat beter te gaan, maar helaas was niets minder waar. Net voor kerst kwam er een nieuwe Lock Down en ging ik mijn laatste werkdagen bij de ANWB tegemoet. 

Vanaf kerst was het afgelopen en moest ik mij weer aanmelden bij het UWV. Het hele verhaal begon na een jaar weer opnieuw: solliciteren, solliciteren en nog eens solliciteren. Maar ik voelde mij nog steeds hondsberoerd en besloot maar eens om mijn huisarts te bellen en te vragen om een bloedtest. Ik had namelijk wel een vermoeden dat er echt iets niet in orde was. Toch schrok ik wel : diabetes... al had ik geprobeerd om goed voor mijzelf te zorgen en de juiste dingen te eten etc...