Kleine Engel

 

Afgelopen week kwam een bericht voorbij; kindje van 4 toch overleden. Ze hadden het lichaampje uit het water gevist hier in de Toolenburgse Plas. Een jongetje met de leeftijd van mijn jongste neefje. En ondanks dat we hem af en toe wel eens achter het behang kunnen plakken, moet ik er niet aan denken dat boefie ooit kwijt te raken.

 

Een afschuwelijke gebeurtenis, ook voor de mensen die erbij waren. Maar wat mij dan zo ergert is meteen het commentaar van een aantal mensen op Facebook op het nieuwsbericht: ouders die niet zouden opletten, geen reddingsbrigade die a la minuut ter plaatse was.

Sommigen reppen met geen woord over het meest vreselijke wat een familie en ouders kan overkomen en al was het hele leger aanwezig geweest, dan nog is het maar de vraag of het echt voorkomen had kunnen worden. Nee ik heb het niet over het lot, maar over het feit dat een ongeluk soms in een heel klein rothoekje zit. Een tel van onoplettendheid kan al genoeg zijn; je ene kind moet nodig naar het toilet, of komt zeuren om een ijsje, een buurman komt een praatje maken, je probeert de rug van je man of vriend even in te smeren…. andere kinderen die druk spelen en niet in de gaten hebben dat ze de kleine omver lopen en dat deze kopje onder gaat… Een fractie van een seconde that’s all it can take.

 

Ik kreeg bijvoorbeeld wel altijd zwembandjes om, maar zodra mijn ouders even niet keken, gooide ik ze af: ik kon totaal niet zwemmen met die dingen en spelen ging al helemaal lastig en ik hield nooit van dingen die mij daarin belemmerde. Die kleine drol van een neefje is net zo. En dus had iedereen ogen in zijn achterhoofd nodig bij mij. Ook vond ik het heel gewoon om zelf aan de wandel te gaan, ik was wat dat betreft nogal ondernemend.

 

Misschien een klein wondertje dat er bij mij niets is gebeurd, maar ook wij kennen dit verlies in de familie; mijn eigen nichtje is ons al jong door een verkeersongeval ontnomen en later nog een jongere neef.

Beiden door een moment van onoplettendheid en vermoeidheid. Wij ontdekten door deze gebeurtenissen dat het geen zin had om stil te staan bij de vraag “wat als?”, je moet door met het verlies, al wil je op zo'n moment de tijd terug willen draaien. Er zijn nooit winnaars, alleen verliezers… want ook wanneer je schuldig of nalatig zou zijn, zoals de chauffeur bij mijn nichtje, dan moet ook hij of zij daar de rest van zijn leven mee leven.  

 

Rust zacht kleintje...