Bye bye birdie,

Het maakt mij een beetje verdrietig... 

Zo'n mooie dag als vandaag eindigen met een zieltje in je handen dat langzaam de laatste adem uitblaast. Dodelijk gewond door vermoedelijk een auto of brommer... 

Ik was net onderweg naar huis en fietste langs een drukke weg genietend van de laatste warmte van de zon deze avond. Al ver in oktober en nog steeds heerlijke temperaturen. Zelfs de berm staat weer vol met bloemetjes... misschien is de natuur ook wel gewoon in de war nu. Daar zag ik een meisje staan op het voetpad naast mijn fietspad vlakbij het station. Ze staarde naar iets op de stoep en keek toen weer naar de struiken aan het spoor, waar een andere vogel druk zat te kwetteren. Duidelijk een roep van paniek. Door de lage zon zag ik niet meteen waar ze naar keek op de stoep, maar toen ik dichterbij was, zag ik het; een klein gevederd zieltje met nauwelijks nog leven, dat probeerde te vechten om te leven. De partnervogel riep om zijn geliefde, althans ik weet niet precies hoe dit bij spreeuwen zit, maar zo voelde het geroep van de andere vogel wel. Ik sprak het meisje aan, maar ze had niet gezien wat er was gebeurd en wist niet zo goed wat ze moest doen. Heel voorzichtig pakte ik het doodbange beestje op en ik merkte dat de warmte van mijn handen en het voorzichtig strelen het beestje rustiger maakte. Echter ik zag al snel dat dit een verloren zaak was, bloed druppelde op mijn vingers; aan een zijde was de klap te hard geweest. Oog en snaveltje zaten niet meer op de juiste plaats. Dit zieltje zou binnen korte tijd een vlucht nemen naar het hiernamaals. Ik nam het besluit om het vogeltje in het gras onder de struiken te leggen. Zo lag het beter dan op de stoep en kon de partner vogel zonder gevaar dichterbij komen om wellicht afscheid te kunnen nemen. Inmiddels weet ik wel zo veel van dieren dat ik weet dat ze zich wel degelijk van dit soort dingen bewust zijn, ook vogels. Hopelijk duurt het lijden niet te lang. Fly free little bird, somewhere over the rainbow...