Donderdag 17 mei Cinque Terre / dag 5
Ik vlieg vandaag. Na een snel ontbijt, pak ik snel mijn tas. Ik wil de vroege trein hebben. De volgende gaat pas anderhalf uur later dus dat wordt echt wel te laat. Buiten blijkt er over de hele boulevard markt te zijn. Helaas... vandaag geen tijd voor.
Alles loopt gesmeerd, maar het treinkaartje is vandaag een stukje duurder. Je kan alleen een sneltrein nemen met gereserveerde zitplaatsen, er is een langzamere goedkopere trein, maar die stopt echt bij zo veel stations dat de rit ruim 1 uur duurt en rijdt veel minder frequent. Nu ben ik er binnen ca. 1,5uur op mijn eindbestemming. De trein zit, ondanks de gereserveerde stoelen, bomvol. Veel mannen in pak op weg naar h n werk. Velen zitten druk op een laptop te tikken, stukken te lezen en te telefoneren. Een leraar zit huiswerk na te kijken, en bij iedere stop, worden er laptops ingevouwen en backpacks uit de rekken gehaald, maar er ook weer ingestopt. Ik begin me lichtelijk zorgen te maken over de trein vanuit La Spezia richting de dorpjes van Cinque Terre. Niet geheel onterecht. Het is een boemel, en gaat welliswaar zo’n 4x per uur. Het is echter zo druk dat je echt in de startblokken moet staan om er in te kunnen. Toevallig weet ik een coupé te vinden die bijna leeg is omdat de deur van buitenaf niet open wil. Maakt niet uit, want ik wil toch pas uitstappen op het laatste station daar Monterosso. De rit kost ca. 4 euro. Af en toe vang je een flard op van de ruige kust, maar deze trein gaat voornamelijk door tunnels. Sommige stations liggen zelfs in de tunnelbuis. De trein wordt steeds leger, maar er zijn toch nog een hoop mensen die uitstappen op hetzelfde station. Ik wil nog een speciale Cinque Terre kaart kopen, dit lukte niet via internet. Maar ik mis op de een of andere manier het verkooppunt en het touristenbureautje beneden geeft aan dat ze de kaart niet verkopen. Nogal vreemd… Ik loop nog terug, maar kan het echt niet vinden. Ik las wel dat je de wandelvergunning op het wandelpad zelf kan kopen bij een kiosk en bij navraag bij wandelaars blijkt dit te kloppen en dus ik waag ik het erop. De route staat duidelijk aangegeven. Ik loop nog even een kort stukje het dorp is, maar het erg druk vanwege een markt, met vooral veel goedkope kleding met glitters. Na het visrestaurant aan de haven loop je nog een stukje door en dan begint het wandelpad met een hele zooi treden… het gaat behoorlijk steil bergopwaarts en al snel zit je een heel stuk boven de zee. Het gaat nog even duren voor ik Vernazza ben. Ik volg het blauwe wandelpad 2D. Ik ben al behoorlijk buiten adem, maar ik merk dat de meesten hier last van hebben. Het is ook best warm, ondanks dat er wat miezerregen viel toen ik arriveerde. Als snel trek ik mijn hoody uit. Het pad wordt steeds steiler en smaller en slingert zich langs zeer hoog en lastig bereikbare groententuintjes en wijngaarden. Her en der zie je mensen aan het werk en je vraagt je af hoe ze de klim met alle gereedschap hebben gemaakt. Ik kom langs de kiosk en betaal mijn kaartje. Ik val tijdens mijn wandeling van de ene verbazing in de andere. Ten eerste, sommige mensen lopen gewoon op slippers…blijkbaar is het te doen, maar ik adviseer het niet te doen. Neem dan gewoon een paar mee in je rugzak, weegt toch niets…Neem voldoende water mee, er zijn geen bronnen onderweg en je gaat echt wel goed zweten. Wanneer de zon doorkomt, loop je echt vol in de zon. Ik kom mensen van allerlei pluimage tegen, uit allemaal verschillende landen. Vrij weinig Nederlanders, dat wel en ik loop mee met een Italiaanse familie, met een paar zeer galante mannen die de vrouwen, mij incluis, helpen over de meer lastige stukken. En die zijn er toch echt. Ik heb op een enkel stuk even met handen en voeten geklauterd en zelf als een aapje half aan een klif gehangen, omdat het pad daar te smal was om in de breedte te lopen, daarnaast was een fikse afgrond. Maar ik overwin zelfs mijn hoogtevrees op een gegeven moment en stap opzij op een uitstekende rotspunt voor een meisje dat van de andere kant komt en helemaal doodsbenauwd kijkt. Anderzijds huppelen schoolkinderen ons zo voorbij en ergens waar je denkt nu ben ik op het hoogste punt, zitten er in ene twee zigeuner muzikanten jazz te spelen. Ik had helaas geen kleingeld, maar dacht echt even WTF, hoe doen die lui dat dan? Loop ik daar met mijn zwetende rug en klotsende okels, met een kop zo rood als een tomaat. Mensen vroegen me om de haverklap of ik me wel goed voelde. Ik voelde me prima, maar wordt altijd zo rood bij inspanning…
Op zekere hoogte kom ik zelfs een kleine opvang voor een aantal katten tegen. Iemand heeft er eten en er is vers water voor de katten en zelfs een paar kleine hondenhokken waar ze in kunnen schuilen tegen de regen en de zon.
En dan is daar opeens dat magnifieke uitzicht op Vernazza en weet je dat het de moeite waard was om de tocht te maken. Al met al ben je ongeveer 1,5uur onderweg…
En wat is Vernazza gezellig. Ik trakteer mezelf op een overheerlijk ijsje. Honger heb ik niet… vooral dorst. Ik geniet van de bedrijvigheid en de toeristen die ook lekker van ijsjes genieten. Volle terrassen een klein strandje. Ik ga zelfs even met mijn voeten in het zand zitten. Eigenlijk wil ik dolgraag mijn schoenen uit doen en mijn voeten in het koude water steken, maar ik ben bang dat ik daarna mijn schoenen niet meer in zal komen door mijn opgezwollen voeten. Toch valt het mee, ik heb zelfs geen last van verzuring ondanks dat ik dit soort paden totaal niet gewend ben. Juist daarom heb ik gekozen om de donderdag ook te gaan. Zaterdag moet ik van hotel wisselen en als je dan zo stijf bent als een plank… Nu kan ik vrijdag nog even bijkomen. Het is overigens wel een soort filewandelen, maar dit was niet heel storend voor mij. Dit was mijn eerste route die ik helemaal alleen liep dus het was wel prettig dat er anderen om me heen waren. Zo kon ik letterlijk hun voetsporen volgen.
Inmiddels ben ik wel wat bijgekomen en goed gehydrateerd. Ik merk dat ik wel weer in beweging moet komen en wandel door het kleine centrum naar het treinstation welke half in de bergwand ligt verborgen… Daar neem ik de trein naar Corniglia, een dorpje niet direct aan het water, maar hoog gelegen op de rotsen. Eenmaal aangekomen, blijkt dat het station beneden in een smal dal aan het water ligt en het dorp zelf een heel stuk hoger op een rotspunt. Je kan een minibusje pakken, maar de wandeling omhoog is redelijk te doen. Je kan over dezelfde weg als het busje lopen, of je kan de trap nemen. Deze is niet steil, maar het zijn best wat treden. Het dorp zelf is ook best steil, maar wat is het mooi! Een stuk rustiger dan de andere twee waar ik ben geweest. En er zijn erg leuke pensionnetjes en bed and breakfast mogelijkheden. Ik wil hier best nog even hangen, maar na het eten van een heerlijk belegde foccacia met salami en kaas, ga ik toch weer verder en op naar het laatste dorp dat ik wil bezoeken. Alle 5 dorpen ga ik niet redden vandaag, maar vier is wel mijn streven. Op naar Riomaggiore!
Wanneer ik hier aankom lijkt het wel alsof er een bom aan toeristen is ontploft. Nu is Vernazza niet zo heel veel anders, maar hier kom je hele groepen tegen . Het hele plaatje is verder gewoon prachtig, de niet zo leuke delen zoals de tunnelbuis waardoor je het dorp in wandelt vanaf het station, hebben ze met wat kunst geprobeerd op de leuken. Ik drink nog wat water, eigenlijk zou ik wel een biertje lusten, maar ik ben een beetje bang dat ik dan te suf wordt of dat het te veel in mijn benen zakt, en ik moet nog een lange weg terug. Ik kan niet zo lang blijven. Althans ik ga het risico niet nemen, de trein terug gaat maar heel sporadisch en ik tel maar twee normale mogelijkheden na 19uur om weer terug te komen naar Viareggio. Dus na wat rondgelopen te hebben, ga ik weer naar het station. Tijdens het wachten daar babbel ik wat met twee koppeltjes die met baby’s op reis zijn. Ik vind het maar knap. Het ene stelletje komt uit Frankrijk en de anderen uit Israel en ze sjouwen de hele dag met zo’n kleintje rond…
De trein is aan de late kant en we gaan onderweg naar La Spezia. Daar moet ik weer overstappen. Echter ik bemerk dat het chaos is op het station. Door een storing werken de kaartautomaten niet en al snel blijkt dat door een ongeluk op een spoorwegovergang er maar heel sporadisch treinen rijden. Ik raak in gesprek met een meisje uit Brussel. Ze is in Italië voor een huwelijk van vrienden, maar wilde meer zien. Zij moet naar Pisa, en dat is feitelijk dezelfde trein. Helaas blijkt alleen de hele snelle trein te gaan, maar die slaat mijn station over. Nu kan ik kiezen door naar Pisa en daar overstappen, maar wellicht ook met flinke vertraging. Wanneer we eindelijk op de trein zitten, zonder kaartje, vertelt de conducteur dat ik het beste kan uitstappen op La Massa en daar overstappen. We kopen bij hem onze kaartjes, ook gewoon per pin. Ook een tip; mocht je geen kaartje kunnen kopen, meld je dan bij het instappen meteen bij de conducteur. Je kan het kaartje dan tegen normaal tarief + 50 cent bij hem kopen. Probeer niet zwart te rijden, want je hebt dan zo een bekeuring van 50 euro te pakken. Er wordt vrij regelmatig gecontroleerd en ze zijn niet soepel. Ik stap uit op La Massa, maar ben zo ongeveer de enige passagier. Er zijn slechts enkele andere mensen, en de kiosk sluit net haar deuren. Ik loop door naar de hal van het station om daar te kijken wanneer de trein komt, maar het informatie bord toont niets in mijn richting. Ik ga naar een kaart automaat, en daar staat dat de trein 20 minuten vertraging heeft. Even later verandert dat naar 35 minuten en daarna naar 50 minuten. Ik raak lichtelijk in paniek. Er staat nog 1 stel uit Ierland en een jongen uit Rusland, samen met zijn moeder op reis. Het Ierse stel zit te denken aan een taxi, maar dit wordt voor mij een dure grap gezien de afstand nog. Er blijkt ook geen bus te gaan. De jongen uit Rusland, moet naar Pisa, maar was op advies van de conducteur hier uitgestapt, terwijl de trein wel gewoon naar Pisa ging. Dus erg vervelend. Zijn Engels is vrij redelijk voor een Rus, maar zijn moeder spreekt geen Engels. Zij heet Valentina en hij Roman. Ze komen uit een stad dat nog een behoorlijk stuk van Moskou ligt. Maar erg spontane leuke jongen en hij heeft een lieve moeder. Ik raak met hem in gesprek en hij is een en al humor en hartelijkheid. Hij doet aan marathons, geeft trainingen en is daarnaast ook presentator bij de lokale zender. Hij wil graag zijn Engels oefenen, maar hij heeft wat moeite de Ieren te verstaan. Op het treinbordje staat nu dat de trein toch echt gaat komen, maar we houden nog een slag om de arm. Gelukkig daar komt eindelijk de trein. Het is al erg laat en ik heb honger als een paard. We stappen samen in, wanneer we stoppen op het volgende station horen we in ene muziek. Aangezien we niets door het raam kunnen zien, rennen we naar de deuren en kunnen nog net een glimp opvangen van hoe lokale drumband aan het oefenen is met marcheren en spelen op een parkeerterrein naast het station. Heel grappig.
Eindelijk is daar mijn eindhaven in zicht. We nemen afscheid, maar niet zonder Facebook uitgewisseld te hebben. Ik kus zijn moeder en zwaai ze nog uit. Nu moet ik nog ergens zien te eten en ik hoop heel erg dat de pizzeria die ik al een paar keer ben gepasseerd onderweg van of naar het station nog geopend is. De pizzeria blijkt open en is een verrassing. Het gebouwtje blijkt een oud Luthers kerkje te zijn wat verbouwd is. De preekstoel staat er nog in. Van het zware stenen altaar hebben ze een bar gemaakt, en in de aanbouw zit de keuken met een echte houtoven. Ik neem een lekkere pasta, want ik heb echt wat vulling nodig en nu mag ik ook mijn biertje. Ze blijken nogal wat speciaal biertjes te hebben ook. Toen ik binnen kwam schrok ik wel een beetje. Het ziet er een beetje uit als een studentenkroeg en ik zag heel veel spierbundels en tatoeages. De jongens die er werken blijken echter heel vriendelijk en er wordt voor een redelijke prijs goed eten geserveerd. De visschotels en pizza’s zagen er ook heerlijk uit en mijn pasta was ook om de vingers bij af te likken. Jammer dat ik dit nu pas ontdek… http://www.ristorantelachiesina.it/
