Dinsdag 22 mei Florence / dag 10

De dag begint met redelijk zonnig weer, maar de wind is weer vrij frisjes.

Het heeft vannacht toch weer geregend en laverend tussen de plassen door rij ik mijn10 koffertje naar het station van Montecatini. Tijd voor de laatste etappe. Het is druk maar nog erg vroeg. Veel dagjesmensen naar Florence, maar de trein zit bepaald niet vol. De rit duurt nogal lang ondanks dat het maar enkele haltes zijn. Onderweg is er een paar maal heisa in de trein door zwartrijders, vertraging omdat we op een andere trein moeten wachten en passagiers die er niet uit konden, omdat de trein te lang was en perron te kort. Lullige was dat het juist de laatste wagon was voor de fietsers. Dus moesten met fiets door trein heen om bij andere deur eruit te kunnen. Het maakt niet uit, ik zie er naar uit om Florence weer te zien.

Als je trouwens het treinschema wilt, dan moet je niet vergeten op de Italiaanse naam Firenze te zoeken, anders krijg je niets naar boven (http://www.trenitalia.com/)

Het is al zo’n 19 a 20 jaar geleden dat ik in Florence was, 2 nachtjes ter introductie van onze samenwerking met Alitalia.  Geen wachtrijen, gezellige drukte, op je gemak door de stad slenteren. Door de verhalen van anderen verwacht ik nu wel een hele andere situatie. Wanneer ik arriveer op het station is het een groot mierennest. Dit is wel even anders dan Pisa of een van de andere plaatsen waar ik ben geweest. Het is een soort Amsterdam Centraal Station in de spits, maar niet in de spits. Toch weet ik snel de uitgang te vinden, maar nu moet ik nog even de route naar mijn hotel bepalen. Ook deze is vrij gemakkelijk. Maar zodra ik het station verlaat voel ik wel de eerste regendruppels al vallen. Ik haast me over de smalle stoep en door de enorm drukke straat richting het hotel. Wanneer ik Hotel Malaspina bereik, is het al gestaag harder gaan regenen en de lucht is geheel loodgrijs. Pfff ik lijk de regenbuien wel achter me aan te slepen… Mijn kamer is nog niet beschikbaar en ze hebben nog een uurtje nodig. Het liefst ren ik de stad in, maar nu het regent bedenk ik mij dat het geen haast heeft. Ik zoek een zetel in de ouderwetse lounge. Ook hier is weer alles zo heerlijk retro a la begin 20ste eeuw, met veel Artdeco invloeden.  De regen valt hard op het glazen dak en het maakt veel herrie. Jammer, heb zin in een bakje thee of koffie, maar er is niets te krijgen. Eindelijk krijg ik het verlossende woord dat mijn kamer gereed is. Zit weer op 3 hoog, dat is deze reis een terugkerend thema… ook hier is een lift. Ik merk dat er veel gasten in het hotel zitten overigens. Het is er een stuk levendiger dan in de vorige hotels waar ik zat. Mijn kamertje is deze keer wel een echt 1-persoonskamertje, met een heel ouderwetse badkamer met groen en bruin. Echter schoon genoeg, op een paar schimmelplekjes na.  Het raam kijkt uit op een soort binnenplaats en ik doe het snel open omdat het binnen ondanks de regen ontzettend benauwd is. De kamer heeft een ouderwetse kast en ook weer ouderwets bureautje.  Ik bereid me voor op het slechte weer voor zo ver mogelijk. Gelukkig kan ik een paraplu van het hotel lenen. Het regent nog steeds pijpenstelen. Als eerste besluit ik om naar de overdekte markt te gaan. Dit is maar twee blokken bij het hotel vandaan.

De Mercato Centrale bestaat al sinds 1872. Het gebouw is behoorlijk opgeknapt. Ik weet nog dat het 20 jaar geleden een buurt was waar je niet graag kwam als toerist en de markt zelf was nogal vervallen. Nu is de buurt enorm opgeknapt en levendig met vele winkels, marktkramen en eettentjes.

De benedenafdeling van de markt is voor de echte inkopers van delicatessen. De bovenste verdieping is voor de foodies die niet zelf kunnen of willen koken. Hier vind je verschillende foodcorners met verschillende gerechten. Vanaf 5 Euro zijn er diverse hapjes verkrijgbaar, een wat uitgebreider gerecht komt al snel op zo’n 12 Euro. Een glas wijn of bier is verkrijgbaar vanaf ca. 3,50 Euro. De ANWB gids vermeldt kosten van 1 euro voor een glas wijn, maar dat is alleen het statiegeld wat je betaald voor je glas. Blijkbaar heef de schrijver van de info het concept nog niet helemaal doorgehad of is de redactie iets te fanatiek geweest met wegstrepen. Ik neem een portie in beslag gefrituurde groente en een flesje bubbels, water met bubbels dan…   Het flesje kan ik meenemen voor onderweg. De regen is wat minder en het miezert wanneer ik de straten doorloop in de richting van Piazzi San Giovanni.  Het beroemde plein met het baptisterium en de beroemde dom Santa Maria del Fiore. De toegang is gratis voor de dom, dus het lijkt mij de uitlezen plek om even uit de regen te ontsnappen, echter er staat een enorme rij. Hoewel niet enorm verbazend met dit weer, zie ik het niet zitten om eerst nog 3 kwartier in de regen te moeten blijven staan. Het is ondertussen ook weer harder gaan regenen. Ik besluit bij het Touristoffice meteen te kijken voor kaartjes voor een van de beroemde musea, maar tot mijn grote schrik is het gewoon niet meer mogelijk om voor de eerstkomende 3 dagen nog kaartjes te krijgen.  Alles zit vol! Tegenwoordig moet je ook echt een tijdsslot boeken, en dan nog. Ik hoorde later dat iemand nog ruim 1,5uur in de rij had gestaan om naar binnen te kunnen,ondanks een kaartje met priority entrance. En daardoor waren ze weer te laat voor het volgene museum. Weg geld... Ik haat het om alles zo strak in te plannen. Zo blijft er geen spontaniteit meer over. Helaas is het vooral te danken aan de grote groepen mensen die met tours komen. Ik kan het ze echter ook nauwelijks kwalijk nemen, Florence is nou eenmaal wereldberoemd. Ik baal wel, mijn planning loopt nu ook enigszins in het honderd. Nu is het wel zo dat gedwongen in dergelijke situaties, je vaak de leukste en interessantste ideeën krijgt. Je kan trouwens nog wel via internet kaartjes bestellen, maar die zijn bijna twee maal zo duur. Iets wat ze ook niet overal vermelden in de brochure. De prijzen van de ANWB kloppen sowieso niet; Galleria degli Uffizi zou max. 11 Euro kosten, maar het goedkoopste kaartje dat ik kan vinden is 24 euro. Ik besluit het te laten voor wat het is. De lucht begint trouwens een beetje op te klaren en de regen is bijna gestopt. Ik ga aan de wandel en hoop op een mooi uitzicht over de stad vanaf de Piazzale Michelangelo.  Zo waar begint het zonnetje nu zelfs door te komen. De plu kan ingeklapt worden (en weggegooid ook, want kapot). Na een flinke wandeling langs de Arno en een kleine maar steile klim, kan ik de stad van bovenaf bewonderen.  Leuke plek en er zijn veel mensen. Nu de zon een beetje door komt verzamelen zich ook straat artiesten hier.  Ik wandel weer terug via de andere zijde van de Arno, waar zich de roeiers van de roeiclub nu roeren en  via de Via de Bardi. Er zitten hier veel handwerkers, die van alles en nog wat doen; antieke meubels restaureren, smid, leerbewerkers, boekenkaftmakers, kunstgallerijen en nog vele andere kunstenaars en ambachtslieden. Ze hebben hun ateliers, in de kelders van de gebouwen en paleizen die hier liggen. De meesten van deze plaatsen zullen voorheen voor opslag van goederen en etenswaren, ambachtslieden en stallen hebben gediend. De ruimtes lijken vaak klein aan de voorzijde door de lage deuren en smalle ingangen, maar beslaan wanneer je naar binnen kijkt vaak toch hele oppervlaktes. De smalle  deuren bevinden zich vaak weer in grote ouderwetse houten of zelfs metalen luiken. Ik beland weer in de drukte op de Via Guicciardino, vanaf de Ponte Vecchio en wandel richting Palazzo Pitti. Het is er in geen 20 jaar veranderd voor mijn gevoel. Zelfs de winkeltjes doen nog hetzelfde aan.  Inmiddels is het al weer half zeven of zo en voor Italiaanse begrippen wellicht nog vroeg, maar het lijkt mij een prima tijd voor een hapje. Ik vind een leuk tentje vrijwel tegenover Palazzo Pitti. Het rare is dat het hier helemaal niet zo duur is om te eten, terwijl je net na de Ponte Vecchio richting de dom meteen in het dure segment zit, tenzij je het toeristen menu kiest. Die fout heb ik ooit gemaakt. Nu niet, een lekker glas wijn en een echte homemade pasta. Het is maar een klein tentje, ik ben daar helemaal blij mee. Heerlijk om even uit de drukte te zijn. Na een simpele maaltijd, wandel ik weer lekker verder over de Ponte Vecchio richting de Dom. Nu de lucht is open getrokken en zich een mooie zonsondergang voordoet, lijkt de Dom wel te groeien. Terwijl ik om de dom heen loop en een ijsje eet, is er in ene consternatie. De Dom staat deels in de steigers en blijkbaar heeft iemand gezien dat er iemand tussen de palissaden door is gekropen. De politie vliegt er op af, even later de brandweer ook. Ze klimmen op de steigers en ik zie ze enkele malen hard rennen en even later staan ze op het dak en zie ik ze ook rennen. Blijkbaar zit er toch echt iemand, al heb ik stiekem nog mijn twijfels. Zag toevallig, dat iemand bezig was met een drone met camera. Het blijkt een Amerikaan die in opdracht van een of ander instituut werkt, maar hij maakte zich ook zorgen toen er zo veel politie kwam. Hij weet niet zeker of alle papieren wel kloppen ook al heeft hij een vergunning. Het lijkt mij ook beter dat hij zijn drone even aan de grond houdt.

 Nu komt er een nog grotere wagen met een hele lange ladder, maar zelfs deze kan niet de top van het gebouw bereiken. Ze lijken daar iemand te hebben, maar na een hoop gestuntel lijkt het er meer op dat er een agent is met hoogtevrees die niet meer naar beneden durft. De ladder kan er helaas niet bij en nu zal hij toch echt zelf naar beneden moeten klimmen via de steigers. Ietwat genant gezien de massa mensen die staat te kijken.  Maar nu duidelijker wordt dat er niet direct gevaar is en er niemand is gepakt, verspreidt iedereen zich weer. Het feest is voorbij.  Het jazz duo op de hoek van de straat is weer te horen. Goede muzikanten trouwens. Ik ga richting het hotel en koop onderweg nog wat te drinken in een supermarkt. Vreemd genoeg blijkt dat ze na 8 uur in de avond geen alcohol meer mogen verkopen, maar onder de toonbank kan je toch afrekenen, zolang je nog maar wat anders koopt. Mijn biertje reken ik af achterin de winkel  en mijn fles water voorin bij de kassa. Voelt bijna alsof ik een tiener ben die stiekem alcohol nuttigt. Ik wandel verder via de vele straatjes richting mijn hotel. Het hotel Malaspina ligt trouwens aan een park en vlakbij een busstation. Het eerste deel van het park mijd ik, er lijken nogal veel dakloze mensen rond te hangen.

In het tweede deel blijf ik staan en kijk nog eens goed. Onder een boom, op een natte ondergrond ligt een jonge knaap te slapen met zijn hoofd op een reistas. Eigenlijk wil ik doorlopen, maar ik vind het vreemd. Wie gaat er nou zo liggen, terwijl er overal bankjes zijn. Net voor het park op de stoep lag braaksel en ik zie hiervan ook een spoor op zijn kleding. Ik vermoed met een dronken toerist te maken te hebben, maar wil hem hier niet laten. Dit is geen plek om onbewaakt te liggen suffen met je bagage. Er is nog een Spaans stelletje bij komen staan ondertussen. Ook zij vinden dat hij hier niet zo kan blijven liggen, ook al is het zijn eigen schuld. Ik probeer hem voorzichtig wakker te maken, maar hij reageert totaal niet en is helemaal weg. Zelfs een paar flinke duwen doen m niets.  We weten even niet meer zo goed wat we nu moeten doen en spreken m in zo’n 5 talen aan. Ik ben half in staat een ambulance te laten komen, maar ik zie in ene dat hij zich wel beweegt. We besluiten nog wat meer te sjorren en geven ‘m zelfs nog een paar tikken in zijn gezicht. En eindelijk komt hij een beetje bij, maar is nauwelijks in staat om overeind te komen of überhaupt op zijn benen te staan. Ondanks dat hij twee koppen groter is, sleur ik hem op een bankje en praat op m in om m een beetje wakker te krijgen. Langzaam komt er een verwarrend verhaal uit over een Amerikaan die met zijn broer en een paar vrienden op vakantie is en iets te enthousiast aan hun vakantie zijn begonnen. Hij is door zijn broer en vrienden achtergelaten in het park. Ik vraag in welk hotel ze zitten, maar zelfs dat weet hij niet.  Lekker dan…  Hij is trouwens wel erg leuk, gespierd, rode krullen en sproeten. Ik maak wel als een moeder duidelijk dat wanneer hij hier blijft liggen hij morgen naar huis kan, want hij zal dan alles kwijt zijn wat hij heeft meegenomen.  Voor ik het weet hangt hij om mijn nek en ik krijg een “hug”. Okay ja dat is dan wel typisch Amerikaans… stiekem controleer ik wel meteen even mijn tas. Ben toch alleen met een man in een donker park nu. Hij lijkt wel weer een beetje bij te komen en zegt in ene, dat hij gelooft waar hij naar toe moet lopen. Bijna hoop ik dat het hetzelfde hotel is waar ik zit, maar dat zou wel erg toevallig zijn. Ik loop een stukje op tot mijn hotel met hem, maar hij geeft aan de route erlangs te volgen , de straat omhoog. Ik wens m succes en hoop maar dat hij zijn hotel en vrienden vindt. In ieder geval, loopt hij nu wel minder kans beroofd te worden. 

Het is nog niet heel laat en ik neem even lekker een douche en trek ondertussen mijn biertje open op mijn kleine kamertje. Soms is het goed zoals het is... Ik ga trouwens niet de deur uit zonder opener voor bier of wijnflessen tijdens vakantie :-)