Zaterdag 19 mei, Montecatini / dag 7

Arrivederci Viareggio! Ik heb het erg naar mijn zit gehad, maar een beetje drukker had ik wel gezellig gevonden in deze. Nu op naar Montecatini Terme de plaats waar de beroemde opera componist Puccini  regelmatig kwam toen zijn gezondheid afnam.  Ik ben benieuwd. Het is een warme zonnige dag, bijna jammer om weg te gaan van de kust, maar anderzijds lokken nieuwe avonturen. Ik heb zin in de treinrit door Toscane. Maar deze valt wel wat tegen helaas. Je zit wel wat, maar het spoor gaat voornamelijk langs akkers en industrie-achtige terreinen. Af en toe wordt gestopt in een dorp, maar bij de meeste stations is er nauwelijks volk. Dan in ene komen de huizen meer aaneengeregen aan elkaar en kom je in meer bewoont gebied. Maar ook hier zie je de ene fabriek na de andere. Veel heeft te maken met stenen, marmer en beton… Ik arriveer in Montecatini en de eerste indruk is eventjes wat armoedig. Maar dit komt omdat er wat panden om het station leeg staan. Het is wel een drukke halte en wederom weet ik snel door de straten mijn route naar het hotel te vinden. Maar het plaatsje bevalt me wel. Leuke gebouwen en winkeltjes en ook al veel in wit, roze, geelachtige tinten.Veel winkels zijn gesloten, maar ik geloof dat ze hier een soort siesta hebben. Het is op straat erg rustig en behoorlijk warm ook. Ook hier veel groen, een leuk hotel aan een pleintje met een fontein en niet veel verder mijn hotel Hotel Capelli. Tegenover het hotel  ligt een amusementspark voor kinderen. Ik moet even goed kijken waar de ingang van het hotel zit, het ziet er nogal gesloten uit van buitenaf.

En dan kom ik wederom een lobby binnen, waarbij ik terug in de tijd lijk te gaan.  Alleen lijkt het deze keer meer op grootmoeders verzamelkabinet dan op een hotel met een beetje klasse en stijl. Er ligt op  een stoel een oude vrouw half te slapen. Er staat een vrouw van een jaar of 50 aan de receptie met lang zwart haar. Even lijkt het of mijn boeking niet bekend is, maar na wat zoeken in de papieren is alles in orde. Ik had de donkere trap in de al even donkere lobby al gezien, maar aangezien ik op de bovenste verdieping zit, neem ik maar de lift. Een lift die werkelijk uit de jaren 20 lijkt te stammen. Geheel hout en koper en bovenal supertraag. Het lijkt wel een lift uit de tijd van de Titanic. Wanneer ik de lift uit stap stap sta ik in een stikdonkere gang, en ik zoek een lichtknopje maar de enige knop die ik kan vinden werkt niet. Ik begin nu een beetje de kriebels te krijgen. Her en er staan ook nog antieke kasten in het donker. Gelukkig komt er licht van de nooduitgang en de rest van de gang doet de verlichting het wel, alhoewel matig. Ik vind snel mijn kamer in een hoek vlak naast de nooduitgang (prettig te weten ook dat die er is). En de kamer zelf blijkt eigenlijk wel in orde, op een wat viezig Perzisch tapijtje na, dat ik maar gewoon opzij onder het bed schop. Ook de badkamer is prima, wel erg ouderwets, maar ruim. Welkom in Hotel Capelli te Montecatini. Aangezien het op straat wel erg rustig is maar ik rammel van de honger, pak ik mijn spulletjes uit, knap mezelf een beetje op en ga aan de wandel. Pal achter het hotel igt een straatje met twee eettentjes en wat winkeltjes.

Eerst wandel ik er even doorheen, de winkeltjes zijn gesloten en wanneer ik wat verder doorloop, zie ik de weg naar het centrum, het beroemde termenpark en ik loop de weg naar het park op, het is hier autovrij. Het is er erg rustig en bloedje heet. Enorme eiken omsieren oude monumentale gebouwen, die vroeger als thermen gebruikt werden en hotels. De meesten zijn inmiddels gesloten. Slechts een handjevol draait nog. Het water hier schijnt bordevol mineralen te zitten. Je kan baden, drinken en ook wordt er bijvoorbeeld inhalatietherapie gegeven. Aan het andere eind van het thermenpark staat een groot reuzenrad stil te zwaaien in de wind. Ik loop nog een stuk het centrum in, maar er zijn weinig etablisementen die open zijn. Ter hoogte van het standbeeld voor Puccini, vind ik het mooi geweest en ga linea recta naar het eerste restaurantje wat ik zag. Ik heb dorst en trek en ik zie niet zo snel een andere plaats om wat te eten en neem een simpel gerecht, een biertje en een fles water. Het is duidelijk dat er nog niet heel veel leven in zit de dag voor Pinksteren. Ook in het hotel ben ik op de receptionist en de oude vrouw na nog niemand tegengekomen. Bijna spookachtig… Mijn eerste quote over hotel was dan ook dat het lijkt of je ieder moment door een deur op de gang opgeslokt kan worden zonder ooit nog gezien te worden of terug te keren. Maar ik ben de warmte nog even niet gewend zo vroeg in mei en besluit na mijn lunch even een uurtje te gaan liggen. Maar ik krijg een beter idee wanneer ik in het hotel ben. Ze hebben een zwembad dus waarom ook eigenlijk niet gewoon lekker op een bedje daar met mijn boek etc.

Ik kleed me om en ga met de lift naar beneden, maar schrik met helemaal het leplazerus wanneer ik de lift uitkom. De oude dame ligt op een bank direct naast de lift in bijna het stikkedonker! En ze is zo lijkwit dat ze wel een dode lijkt. Bij het zwembad is het ook stil, maar als ik even een rondje maak, komt er nog een oudere man in (uiteraard) een speedo om te zwemmen. Maar hij houdt het na 4 baantjes voor gezien. Ik vind het zwemwater nog te koud en heb de vervelende gewoonte snel last te krijgen van een blaasontsteking met zwembaden. Dus ik hou het lekker bij een ligbedje en mijn boek en ondertussen loopt de vrouw met het zwarte lange haar, rond om de tuinmannen instructies te geven. Ook hier kan er her en der wel een likje verf etc. op. Een van de mannen is trouwens verre van onappetijtelijk dus kan vanachter mijn zonnebril stiekem een beetje gluren. Wat wij hier in Nederland overigens bestempelen als hipsters is hier ook niet meer weg te slaan uit het straatbeeld. De dames die erbij hangen kleden zich hier echter doorgaans wel heel anders. Meestal niet het type vrouw waarmee je de Nederlandse hipster ziet. Deze dames dragen korte sexy rokjes, topjes en hele hoge hakken en niet de soort yoga outfits en fitgirls die je hier vooral ziet. Overigens zie je ook hier yogascholen als paddenstoelen uit de grond schieten.  Ik vind het knap zoals ze met hun hoge hakken over de kinderkopjes hobbelen.

De zon verdwijnt achter de gebouwen en ik besluit naar mijn kamer te gaan en even een douche te pakken. Ik heb trouwens een soort dakterras en een mooi uitzicht op het oude deel van Montecatini wat bovenop een hoge heuvel ligt. Ik kan zelfs met wat inspanning het kabelbaantje naar boven tussen de bomen waarnemen. Na mijn douche ga ik even liggen op bed en wanneer ik half in slaap ben hoor ik ineens een heel griezelig gejammer. Het is al een beetje donkerder ook. Na een aantal enorme jammeruithalen gaat het in ene over in een ijselijk gekrijs. De haren staan echt recht overeind in mijn nek en op mijn armen. Dan hoor ik in ene voetstappen in de gang en stemmen. Vervolgens gaat het gekrijs over in enorme huilbui en ik besef half hyperventilerend van de schrik dat het een kind met een woedeaanval of nachtmerrie moet zijn geweest. Iets wat later ook bevestigd wordt, het is een jongetje met om de haverklap woedeaanvallen. Maar de schrik zat wel even in mijn benen zelfs.

Ik ga me aankleden om lekker te gaan genieten van een hapje eten. Wanneer ik via de trap naar beneden loop, valt mijn oog op een aantal etsen in de hal. Blijkbaar houdt de eigenaar van Pieter Bruegel. Het zijn beste gruwelijke etsen.  Omdat ik toch wel langer gelegen heb dan ik dacht, ga ik maar bij hetzelfde tentje eten als vanmiddag. Er is muziek vanavond en het is erg betaalbaar. De muziek is niet onaardig, maar het terras is helaas nogal saai. De winkels zijn allemaal gesloten. Na mijn maaltijd ga ik nog maar even een wandelingetje maken de temperatuur is aangenaam en ik hoor ergens anders ook muziek. Bij het Grand Hotel Tettucio is een nogal sjiek feestje gaande van een meisje dat 16 is geworden. Iedereen komt in gala.

De lichtjes van het reuzenrad zijn inmiddels ook aangegaan en jongeren verzamelen zich hier. Ik loop het straatje in naast het hotel en zie in ene allemaal majorettes heen en weer lopen en rennen, druk om laarsjes aan te trekken, make-up op te doen en nog meer. De muzikanten van de drumband stemmen hun instrumenten af op elkaar en oefenen korte stukjes. Ik loop door en kom langs enkele kroegjes a la pizza afhaaltentjes, waar het bomvol zit met studenten. Het valt me op dat ik overal jongeren zie van een jaar of 15… ik sla af en kom weer uit op het straatje dat op het plein in het centrum uitkomt. Nog meer majorettes op het plein van Grand Hotel Plaza en ik zie dat het steeds drukker wordt op straat. De klokken van de kerk aan het plein beginnen ook te spelen en ik bedenk me dat de mis waarschijnlijk gaat beginnen en velen daarnaar toe onderweg zijn. Echter het valt me op dat het plein wel erg vol is en daar aangekomen zie ik diverse groepen majorettes en drumbands opgesteld staan. Leuk, ik ga wachten op wat gaat komen en dit duurt niet lang. Ik hoor de bekende schrillende fluitjes en iedereen stelt zich op. Dan wordt er afgeteld en de muziek begint. Een hele mars van majorettes in alle soorten en maten begint. De ene groep meer getraind dan de ander en de kleintjes zijn ronduit schattig. Het is een vrolijke gebeurtenis en de hele stoet trekt de straat in waar ik juist vandaan kom en dus wandel ik er maar weer achteraan. Het is een gezellige drukte. Midden in de straat, gaan ze het plein voor het hotel op, en een andere groep begint daar weer met een kort optreden. Dan zie ik in ene camera’s en wordt er een toespraak gehouden. Het blijkt dat er een tweedaagse conferentie was als ontmoetingsplatform voor de drumbands en majorettes en om ideeën uit te wisselen etc. Er zijn mensen bij uit het buitenland. Van wat ik ervan kan volgen was dit de eerste bijeenkomst ooit in Italië en hopen ze er nog veel te mogen organiseren. Het is een vrolijke bedoening en het publiek wil nog wat meer zien en horen dus volgt er een afscheidsuittocht met dans en muziek. Dan is het in ene afgelopen en gaat iedereen uiteen. Maar het is inmiddels ook al weer half 11. Bij het reuzenrad met de spectaculaire kleuren worden nog een paar rondjes gemaakt.  

De muzikant bij het restaurantje staat niet meer voor een leeg terras te spelen. Het is trouwens geen slechte zanger, maar ik zie dat hij het doet omdat het moet, niet omdat het leuk is. Het is te geroutineerd, en er is totaal geen contact met de mensen. Ik loop door naar mijn hotel, alwaar ik wederom de schrik van mijn leven krijg. Er brand een soort van groen licht achter de ramen van het hotel. En wanneer ik er langs loop ligt vlakbij het raam weer dat lijk op een bankje voor het raam. Godsamme zeg, wat een weirdo en waarom laten ze dat mens zo liggen. Lijkt wel  The World of the living dead hier…

Mijn plan voor morgen heeft ook al vorm gekregen. Ik ga naar Pistoia, maar niet te vroeg. Het is zondag…